Er moet mij iets van hart, ik loop er al een tijdje mee rond.
Jullie weten wellicht al dat ik werk als kinderbegeleidster, wat ook het begin van mijn praktijk werd.
Steeds meer krijgen wij instructies van ouders dat we niet mogen roepen op hun kind, niet mogen aanraken,... want het kind heeft toch al wel wat meegemaakt.
Ik moet bekennen dat ik wel begrip heb voor die ouders en hun kinderen maar dat ik mij er weinig van aantrek. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik ook een mens ben en handel vanuit mijn hart.
Hoe graag we onze kinderen ook zien, we kunnen ze niet in bubbeltjesplastiek stoppen. Ik heb ook een kind en al wil ik dat alles perfect verloopt, dat hij steeds gelukkig kan zijn, dat hij veilig is en dat er hem niets overkomt, dit kan niet.
We leven nu eenmaal in een wereld met gevaren, pijn, verdriet,...maar ook geluk, blijdschap,...
Als ik nu kijk naar onze voorouders, de ouderen in onze maatschappij dan zie ik mensen met respect voor anderen, behulpzaam, vaak nog steeds werkend in de tuin, voor iedereen staan ze klaar. Hoe was hun jeugd? Strenge straffen, kinderarbeid, 6 dagen naar school,...
Ik zeg niet dat we onze kinderen terug moeten slaan, hard moeten aanpakken, nee zeker niet maar of onze ouders/grootouders nu echt getraumatiseerd zijn?
Wat wil ik dus zeggen, dat is dat als je nu eens roept op je kind, je geduld verliest,... je zeker geen slechte ouder bent. Nadien kan je erover praten, je excuseren, het terug goed maken, ook dat zijn levenslessen die kinderen moeten leren.
Ook op school of later op hun werk zullen ze wel eens gekwetst worden, op hun fouten gewezen worden, want als je iets verkeerd doet, of iets vergeten bent, wees dan maar zeker dat men het zal zien. Je goede dingen die zien ze vaak niet, helaas maar het is zo.
Men raad ook aan om geen ruzie met je partner te maken waar het kind bij is? Waarom niet? Zolang er geen geweld is vind ik het prima, want welk kind heeft er nooit eens ruzie met een vriendje? Laat ze zien hoe ze het terug goed kunnen maken, ook al is er eens ruzie, je elkaar toch nog graag kan zien.
Kinderen in bubbeltjesplastiek, nee, dat gaat niet, welke toekomst wil jij voor je kind?
Mijn passie is om kinderen sterker in het leven te laten staan, om te kunnen gaan met kritiek, conflicten oplossen, verdriet verwerken, gevoelens te uiten en dat kunnen ze leren in de echte wereld.
Maar hebben ze daarbij hulp nodig dan help ik ze graag.
Kindercoach Annick
Reactie plaatsen
Reacties